λιγο πριν να φυγω..

Και πως να φύγω..

Περπατώ στα στενά της Σαλονίκης,σαν μωρό που σήμερα βγήκε πρώτη φορά στο δρόμο.Όλα γυρω μου απίστευτα,λες και αυτη η σάπια μα πανεμορφη πόλη,ξέχασε το αστικό γκρι θλιμμένο της πρόσωπο και με κερνάει ποτά.Μεθυσμένη απο αναμνήσεις.

Ποια ρημάδα ανάγκη με κάνει να φύγω.Ποια καθημερινότητα με καλεί σε νέα όνειρα.Να φύγω απο αυτό που με μεγάλωσε,που με έκανε να δω και με τύφλωσε μετά.Το καινούριο,το νέο,το ασκοπο,το σίγουρο,το αβεβαιο,το αστοχο,το πραγματικο,το φαντασιακο μου.Σε ενα κουβα τα ριξα όλα.Στα δυσκολα αντέχω μα δε ξέρω αν αντέξω το κόσμο του κουβά.

Ερωτας,αυτος με κραταει.Αυτος που με βασανισε και με κανε να βασανίσω κι αλλους

.Αλλα, αυτος, με κραταει καλωδιωμένη να κοιτάω στο ταβάνι όσα περασαν και μενω σε αυτο το κόσμο,να σκευτομαι αυτα που θα ρθουν.

Αληθεια,ποιο αγγιγμα σε κανε να νοιωσεις τον έρωτα μου.

Οποιος και αν είσαι.Και φευγω χωρίς να ξέρω ακριβώς ποια είμαι και εγώ.

Τοσα πολλα πριν φυγω..Πριν αυτο που έχεις τωρα και σε κουρασε ή απλα σε ανανεωνει, να εξαφανιστει.

Δε με είχες ποτε δικιά σου,ήσουν σε μερη ξένα,μα το κορμί σου ίδρωνε στο δικό μου,έσταζε το πάθος,σαν τη ψιχάλα στο παράθυρο που κοιτάω όταν βρέχει και σκαλώνω.Ένα τσιγάρο και άλλο και άλλο.Μπούκωσε ο λαιμός μου,μα δε θέλω να το κόψω το ρημάδι.Δε μπορώ.

Φοβε ,αντε στο διάολο,όσο και αν διεγείρεις λάγνα τις αισθήσεις μου.Εσυ που κάνεις τις σκέψεις μου να τρέμουν μη τυχόν και ελευθερωθούν.Μα οι αλυσίδες τους είναι γεμάτες αναμνήσεις και δρόμο.Στιγμές που δε μπορω να φέρω πίσω,βλέμματα που απλά θα μείνουν χαραγμένα στα κρύα σίδερα.

Σαγαπάω αλλά ξέχνα το.Ξέχνα το,μα να με θυμάσαι,σαν μια γυμνή κούκλα πεταμένη στο κάδο,που τη μάζεψε ένας φοιτητης καλών τεχνών και με στόλισε στο σπίτι του.Ετσι να με θυμάσαι.

Κι όμως γιατί..γιατί μα φηνεις,με κοιτάς και με βλέπεις να φευγω.Μη μου λες πως μαγαπας,μη λες απλα τίποτα,όπως δε έλεγες.Ασε με να φυγω ή μιλα πριν χαθώ,πριν η τριβή μας πλεον δε εχει αυρα..

Μα ξέρω πως κάτι καθαρό δε χάνεται,ο χρόνος το ανασταίνει σε κάθε τικ τακ.

Ποσο πολυ.ποσο πολυ.Αστο.Ξεχνα το.

Μα εγω κάθε βράδυ πριν κοιμηθω βλέπω όνειρα,περα απο τα ψηφια και τα καλωδια,χωρις αλυσίδες και σκοτάδι.Βλέπω φως να μπαίνει απο το παράθυρο και ενα κορίτσι να τραγουδάει απέναντι ενα παιδικο τραγουδι έχοντας υψωμένη τη γροθιά του.Βλέπω τα χέρια μου να κάνουν σχήματα,να κολυμπάνε σε μια απέραντη θάλασσα.Βλέπω έναν πυρινο δρομο που η φωτια δεν καιει,με κραταει ζεστη στο κρυο..κι εγω τον διασχίζω γυμνη.

Ελεύθερη.

Θέλω να ζήσω ...

Ελεύθερη.

Θα γίνω γλάρος,πάνω απ τις θάλασσες,αυτες που με γεννησανε,εκει που μεγάλωσα,εκει που έπεσα στα βαθιά νερά τους και κατάφερα να βγω στην ακτη,κουρασμένη.Μα γεμάτη στιγμές,φοβο,δυναμη και ιώδιο.Αυτο το μελανό χρώμα του ανεκπλήρωτου έρωτα που με τραβούσε προς το πάτο.

Φωτιά..Πύρινη απάτη.Αναψες τη σπίθα και μαφησες να καιγομαι.Και συ καθόσουν και με βλεπες να καίγομαι και μου λεγες συγνώμη.Δε μπορουσες.Μα η φωτιά που με έκαιγε καθρεφτιζόταν στα μάτια σου.Σε έβλεπα.Αλλα ήσουν αλλού.Και είσαι αλλου.

Φευγω ψυχη μου.Μια τελευταία αγκαλιά για το τίποτα,τόσο βαθιά στο τίποτα που ίσως να φύγω ανώδυνα.

Μα μια στιγμή πριν φύγω θέλω να σου πάρω την ανάσα.Αυτη που κάθε πρωί άφηνε ψιθύρους στο λαιμό μου.Αυτην θέλω μαζι μου.Ακομα και με ένα γιατί.Μόνη σε πλήθος καχύποπτων,μάτια ραγισμένο γυαλί.Με ένα γιατί.Μα ένα βήμα μπροστά.Που να οδηγεί πίσω.Αλλά μπροστά.Ονειρεύομαι ατελείωτα πρωινά χαμόγελα που θα κρατάνε το φεγγάρι αναμμένο.

Σαγαπάω..αλλά ξέχνα το.Εδω και εκεί και στο αλλού που είσαι.Μα πάντα στο μυαλό,στον κτύπο της καρδιάς μου.Ονειρεύομαι μια μέρα οι φωνές μας να γίνουν ατελείωτο τραγούδι ,σχεδιάζοντας το μέλλον,ένα τραγούδι που η μελωδία του θα ναι τόσο ελεύθερη,όσο και η ζωή μας..''

Καλη συνέχεια.