happy new fear

Ανακοινώθηκε πως οι σάποιοι αρουραίοι στην εποχή της  χολέρας,ζωντάνεψαν και οι αφροί απο το στόμα τους είναι το γιατρικό.
Ναι ρε,εμείς που μολύναμε τα κύτταρα μας,μόνοι μας κόψαμε τον παρθενικό μας ατσάλινο συρμάτινο φράκτη.Τσούλες ψυχές που περιπλανιόμαστε πάνω απο τα πτώματα των συνειδήσεων μας.Πεθαίνουμε,περιγελώντας τον ερχομό του τέλους.
Ναι ρε,πεθαίνουμε.Αργά,βαρώντας πρέζες,πρέζες μοναξιάς,ψευτιάς και γκλαμουριάς.Γιατί το να πεθαίνεις λάμπoντας,είναι καλύτερο απο την εικόνα του σάποιου αρουραίου στο κατώφλι σου.Θες να λάμπεις με πετράδια που σε τυφλώνουν,ψευτικα,ηδονικά, επηδη κάποιος μεγάλος Θεός σου είπε φόρα τα καλά σου,ο χάρος θα σε κουβαλήσει όμορφο,για να χεις όμορφη διαδρομή.Τιμώρα για να γίνεις άγιος.Βάρα την πρέζα σου,φοβητσιάρη,γίνε όμορφος για το τέλος σου.
Συνήθησε την βρωμιά,έρχεται νέα εποχή χολέρας,με παράθυρα κλειστά,ασφαλεισμένα ,αφού πρώτα πλήρωσες χοντρά για την ασφάλεια σου.Συντροφιά σου θα χεις την φωνή του δημοσιογράφου ''πεθαίνεις,πεθαίνεις,σε λίγο,σε λίγο..έρχεται''
Ταυτίσου λοιπόν,όπως έμαθες καλά να κάνεις.
Και ψόφα,αφου σου το εμπέδωσαν και αυτό καλά.Διαφήμισε το κλείσιμο των ματιών σου με το πιο πιασάρικο τρόπο,βρες σπόνσορες,όπως το επιβάλλει η ζωή σου και πούλα τον εαυτό σου.Κάνε τον κατάλληλο προυπολογισμό ,οικονομικά στην εποχή της κρίσης και ψόφα.Γιατί απο τι βλέπω ήδη έχεις πεθάνει,αφού δεν κάνεις βήμα.

Εγώ θα ευχηθώ,χρόνια πολλά καινούριε φόβε.Καλά βαστάς και θα βαστάς με τους απεθαμένους.

Εγώ ζωή πάω να βρώ.Και όποιος γουστάρει,ας μου κάνει παρέα.

ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΗΝ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗ

το οπλο σου ,αγγιζει τα μάτια μου.
ειμαι εχθρός και επικίνδυνος για σενα ,στρατιώτη.
Άσε το λαο μου ήσυχο.Άσε με να ζησω πολλά πρωινα ακόμα χωρίς να ακουω βομβες να σκανε και συμμαθητές μου θαμμένους στο χώμα.
Δε θέλω αλλα δάκρυα,θέλω να δω την ελιά που φύτεψα να μεγαλώνει μαζί μου και το λάδι της να τρέφει εμένα και τα αδέρφια μου...όσα απέμειναν.
Δεν εχω χρηματα να σου δώσω,ούτε πετρέλαια,έχεις φίλους να τα μοιράζεσαι αυτά.Απο μένα θα πάρεις μόνο την χαμένη μου αθωότητα και την οργή μου, που σαν παιδί δεν έπρεπε να έχω.Την ελευθερία μου ζητάω και να μπορώ να παίξω ελευθερα πέρα απο τείχη και τα συρματομπλέγματα.Θέλω να ζήσω.
Ειμαι παιδί,δε με βλέπεις?

μια λευκη σιωπη στο μυαλό μου όπως το ταβάνι.λευκή και η σιωπη μου..θα σκευτώ,θα σκευτώ..
τρέμετε απο το φόβο μην τυχόν και αντισταθώ.

ο δρακος

             



              ''Ζητούνται χαμόγελα για δανεισμό,για λίγες ώρες,δεν υπάρχει αμοιβή''


Μια μουσική διαπερνά τα σωθικά μου,μου τρυπάει τα συκώτια όπως το πιο δυνατό αλκοολ όλου του κόσμου.Ο πονος ο παλιός,η μελωδία μιας παρακμής που η κοινωνία αδυνατεί να παραδεχτεί οτι γνωρίζει.Ο δρόμος,η γειτονιά,κάθε μέρα και ένα βλέμμα.Σκυμμένα πρόσωπα καθημερινής υποταγής,θλιμμένες μορφές να ψάχνουν στα σκουπίδια,χάρτινα κουτιά με ανθρώπους στο εσωτερικό τους,πλουσιοι σε βίλες που δεν αφήνουν μπουρμπουαρ στον πακετά,δίνοντας του εκατοστάευρο για επιδειξη,γκόμενες σε μακέτες,ψευτικοι έρωτες,πουλιά σε κλουβιά,δεμμενα σκυλιά.
Εμένα μου αρκεί ενα χαμόγελο.Οι άνθρωποι δε χαμογελάνε πια και αυτό είναι το παράπονο μου.Πως να χαμογελάσεις,αφου τα ερπετά σφύγγουν ολοένα τον λαιμό.Απλα καμουφλάρεσαι κι εσυ σε ερπετό.Απαγορευεται να χαμογελάς,μόνο να λες χαζά αστεια για να σπάσει ο πάγος,ετσι για να λένε πως η κοινωνία είναι ακόμα ζωντανή.
Δε θέλω αστεία,θέλω να χαμογελάω απειλητικά στα μουτρα τους.Οταν σφυρίζουν με τη γλώσσα τους,στάζοντας δηλητήριο για να με φοβίσουν,εγω θα χαμογελάω δειχνοντας τα δόντια μου.
Οι θύμησες να γίνουν βήμα για χαμόγελα,να υψώνεις γροθιά και να χαμογελας με ευγνωμοσύνη στον εαυτό σου που τα καταφερες..Που σήκωσες κεφάλι,που εστρεψες το βλέμμα στον ουρανό.Που καταφερες να ελπιζεις.
Μεταξύ αυτης της φαντασιακής μελωδίας, ακούω,''παράτα τα δεν αξίζει,όλα είναι ένα στημένο παιχνίδι''..Και αυτη η μουσική εκείνη τη στιγμή γίνεται βουητό και μου τρυπάει τα αυτιά.Με αξασθενεί και αναγκάζομαι να κλείσω τα αυτιά μου.Να σιωπήσω κι εγώ όπως κι εσύ,κι εσύ,κι εσύ,κι εσύ.Και ετσι ολοι να ζούμε σε μια απεραντη σιωπή,συνοδευόμενη με ενα παράξενο είδος ντροπής,αφου ο καθένας θα φοβάται να μιλήσει πρώτος.

Χωρις αυτη τη μελωδία που με κρατάει ζωντανή δεν ξέρω αν μπορώ να ζήσω,ακουω την καρδιά της και παω μαζί της.Ειναι ένας δράκος που μουρμουρίζει στα αυτιά μου,τα μουστάκια του με γαργαλάνε και οι πυρινες φλόγες του με ζεσταίνουν τον χειμώνα.Ετσι επιβιώνω,δεν κρυώνει η ψυχή μου,το μυαλό μου δεν παγώνει.Όμως αυτος ο δράκος είναι εκεί όταν εγώ κοιτάω ουρανό,οταν βλέπω σύννεφα να τρέχουν,βροχή να πέφτει στα μούτρα μου,αέρας να με αγκαλιάζει,ερχεται μέσα απο την άρνηση μου στο χρυσό,αφου εχω την φωτιά του.Και όταν του χαμογελάω,αυτός φέρνει καλοκαίρι.


Εσύ ακους αυτή τη μελωδία? Η απλά βασίζεσαι σε αγγελιες για  χαμόγελα ? Η μηπως προτιμάς την σιωπή? Η μήπως τιποτα?

        
                      

ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΦΟΙΤΗΤΕΣ ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ

Το οτι μπαίνω στο κόπο να σχολιάσω τις δραστηριότητες αυτών των εκτρωμάτων ,είναι μόνο και μόνο επηδή οι πράξεις τους λειτουργούν θετικά σε πολλά μυαλά αυτης της κοινωνίας,μυαλά που δεν μπορουν να σκευτουν απο μονα τους,μυαλά που πολύ απλά δεν εχουν συνείδηση.Μόνο και μόνο επηδη τα λόγια τους θίγουν την υπαρξη μου σαν ανθρωπος και υποτιμούν την νοημοσύνη μου ..
Λίγο πριν την ''επ'ετειο΄΄ του Πολυτεχνείου τα χρυσα αυγά  με προπαγανδιστικό λόγο εβγαλαν αφίσα καταζητώντας τους νεκρούς του Πολυτεχνειου,λέγοντας πως δεν υπήρξαν ποτέ νεκροί.Οτι τα τανκς της Χουντας και των ειδώλων τους πετουσαν παπαρούνες στο δρόμο και εστρωναν πέπλα απο ροδοπέταλα φωνάζοντας στους φοιτητες που φωναζαν κάτω ο φασισμός, ''peace ,no war''..
Τι να πουν οι νεκροί του Πόλυτεχνιου που κραυγάζουν ακόμα για την ελευθερία,μια ελευθερία που δεν ήρθε ποτέ.Μια ελευθερία που εμείς καταπατούμε κάθε μέρα για την ίδια μας τη ζωή.
Σήμερα μετά το Πολυτεχνειο του 1973 και το αντιφασιστικό κλίμα,βρισκόμαστε στην νομιμότητα του φασισμού ανεχόμενοι την μπασταρδολογία τους και την βρώμικη φασιστική ασέβεια τους.Ναι ρε ζώα ειστε φασίστες.ΕΙΣΤΕ ΦΑΣΙΣΤΕΣ.Και δεν λεω ντροπή σας γιατί δεν εχετε ντροπή αφου δεν έχετε ψυχη.

Αν η γενιά του Πολυτεχνείου είναι υπεύθυνη για την δυστυχία μας,τότε είναι υπεύθυνη και για την ανάδειξή σας απο τις βρωμερές τρύπες σας.Γιατί μετά απο αυτη τη γενιά,μετά απο το αίμα που πότισε τους δρόμους,το πολιτικό σκηνικό ήταν έτοιμο να συγκαλείψει τα λάθη του με τον πιο υποχθόνιο τρόπο.Και αυτο έγινε..Οι νεκροί φοιτητές ,άφησαν την φωνή τους στον αέρα,να πλανιέται ακόμα ταλαιπωρημένη αφού μόνο στεφάνια βλέπει να καταθέτουν για την πάρτη της και καθόλου ψυχή και καθόλου επαναστατικότητα.Μόνο κλάψα, μιζέρια και μια χρυση αυγη να παίζει με αυτές.Να εκμεταλλεύεται με αριστο τρόπο την πολιτική κατασταση ,να παίζει με το συναισθημα και με την αδυναμία του αδύνατου,με αποτέλεσμα αυτά τα εγκληματικά λόγια να γίνονται αποδεκτά.

Ας πάρουμε τις ζωές μας στα χέρια μας.
Μέσα απο την τέχνη,την δημιουργηκότητα,τον ανθρωπισμό,την επαναστατηκότητα,την αντίδραση στον ελεγχο των συνειδήσεων μας,ας βαδίσουμε στον δρόμο της ελευθερίας και ας αναπαυθουν μέσα απο τις πράξεις μας οι ψυχές των φοιτητών.



ΘΑΝΑΤΟΣ ΣΤΟ ΦΑΣΙΣΜΟ.ΕΜΠΡΟΣ ΓΙΑ ΤΑ ΔΙΚΑ ΜΑΣ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΑ.

ντροπή

Νομίζω πως σε βρήκα μέσα στις βρώμικες φυλλάδες ενημέρωσης,

να ουρλιάζεις απο απόγνωση,

να ζητάς βοήθεια,μια γνώμη να αλλάξεις.

Εαυτέ μου,δεν είσαι άλλος απο ένα κάλπικο ερωτηματολόγιο που οδηγεί σε δημοψήφισμα.

Τζάμπα σε ρωτάνε.Τζάμπα ψηφίζεις,ναι ή οχι.

Δυο λέξεις τόσο μικρές.

Δεν είσαι αλλος.

Εισαι εγώ.Αυτος που ταξιδευει γύρω απο την αγάπη ,τα όνειρα,τον έρωτα,το πάθος,την θλίψη,την οργή,την άρνηση.

Κι αν κάποιες φορές ταξιδευεις χωρίς εμένα ,είναι που τα ρούχα μου πάλιωσαν και ντρέπομαι να πω πως δεν εχω χρήματα να αγοράσω καινούρια ..

Αλλά βλέπω την αλήθεια σου μέσα απο  την απόγνωση..

Τα μάτια σου λάμπουν την ώρα που ουρλιάζεις.Μόνο εγω σε ξέρω.

Κι επειδή σε ξέρω,σε αφήνω που και που να χορευεις ανάμεσα στις λέξεις,ανάμεσα στα καλώδια και τις σκέψεις που φτιάχνω για σένα..
Πόση μοναξιά...Και πως γίνεται αυτή η μοναξιά να γίνεται θέμα συζήτησης,εαυτέ μου,έγχρωμε μου φίλε..
Πόση οργή,πόσοι τοιχοι μπροστά απο την αγάπη.Μπροστά απο τον άνθρωπο.
Μιλα πιο δυνατά.Σε χάνω.Σε αγαπάω.Σε μισώ που σαγαπώ.
Σε χάνω.
Μη με λυπάσαι,είναι ντροπή να λυπάσαι τον ίδιο σου τον εαυτό.

28η Οκτωβριου,σύγχρονη κατοχή

Πως να γιορτασεις γι αυτον που σε πετάει στα σκουπίδια..

Είναι λες και το αφεντικό σου σε δέρνει καθε μέρα και εσύ του πας μια τεράστια ανθοδέσμη για να του δείξεις την αφοσίωση σου. 

Εθνος,μια έννοια που καθόρισε το τρόπο σκέψης και ζωής των ελλήνων αλλα και όλου του κόσμου.Απο τη μια γεννήθηκε η έννοια της απελευθέρωσης και απο την άλλη η επίμονη ιμπεριαλστική ματαιοδοξία της εξουσιας ,να σκλαβώσει. Το έπος του 40,μιας και το γιορτάζουμε με τιμές αλλα και με ΄΄ασφάλεια΄΄ αφου ο στρατός κατέβηκε στο δρόμο για να προστατέψει την παρέλαση και τους επισήμους σήμερα,έθαψε στο χιόνι εκατοντάδες νεκρούς μαχώμενους το φασισμό.Και άλλους τόσους να πεθαίνουν απο την πεινα και απο την εξαθλίωση της κατοχής.Σήμερα παλεύουμε για την επιβίωση μας σε ενα νέο ειδος κατοχής,σκληρής και δικιάς μας. Ναι ,δικιάς μας,αφου επιλέξαμε την καταδίκη μας.Μας την διάλεξαν και εμείς την επικυρώσαμε με λίγο απο το σάλιο μας.Μην πεινάσεις για να το αλλάξεις,δεν χρειάζεται να πουλάς το σπίτι σου για λίγο λάδι.Αυτοί που μας διδάσκουν τα εθνικά ιδεώδη,σήμερα μας σκλαβώνουν και μας πέρνουν το ψωμί.Οι μαυραγορίτες στις μέρες μας ,σπείρουν τον τρόμο και μας πουλάνε για λίγα ομόλογα,για να μην πέσουν στα μάτια των τραπεζών.
Η ιστορία επαναλαμβάνεται και θα επαναλαμβάνεται όσο ο άνθρωπος δεν μπορεί να σπάσει τα δεσμά του.

Γιατί, η αντίσταση τότε ήταν η αφετηρία για την μάχη ενάντια στο φασισμό,ενω σήμερα κάτω απο την σκιά του ''οχι'' ο νεοφασισμός είναι νόμιμος.

ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΣ

Διαβάζεις εφημερίδες,βλέπεις ειδήσεις και αναρωτιέσαι γιατί συμβαίνουν όλα αυτά.Εσύ που ίσως κάτι ξέρεις παραπάνω απο τον μπαμπά και τη μαμά.Η μαμά σου και ο μπαμπάς σου δεν ξέρουν ποιο είναι το πρόβλημα,δεν καταλαμβαίνουν τι συμβαίνει. Βλέπω ανθρώπους να φωνάζουν για τα ατελειωτα γιατί που τους βαραίνουν,είτε επειδή εχασαν τη δουλειά τους,είτε επειδή εχασν το σπίτι τους και ζουν σε κουτι στο δρόμο,είτε επηδη δεν αντέχουν αλλο την συνήθεια των ψυχοφαρμάκων.Και όλα αυτά τα γιατί έρχονται να δεσμευτούν με την νέα ΄΄τάση'' της οικονομικής κρίσης.Τον νεοφασισμό.Δεν είναι μόνο οι γουρουνόμπατσοι και τα ''μαγκάκια'' της χρυσης αυγής,αλλά και η απανθρωπιά της ίδιας μας της ψήφου. Αυτής που μας κάνει εμάς να είμαστε εμεις οι πολίτες της Δημοκρατίας το ανώτατο όργανο της κοινωνίας.Γιατί αυτοί, ποτέ δεν ακουνε την φωνή σου,όσο και να πνίγεσαι.Και ας είσαι γι αυτους η δύναμη τους.Μια δύναμη που εσένα σε κάνει αδύνατο μικροαστό σε μια πόλη φυλακή...γιατί οι πόλεις μας έγιναν πόλεις, δουλων υποτακτικών ,σε μια μοντέρνα εκδοχή. Φασισμός.Αν αναζητούσε κάποιος τις ρίζες αυτου του πράγματος που λέγεται φασισμός,πιθανότατα η έρευνα του να τον οδηγούσε σε ένα πλήθος αναφορών,ιστορικών ντοκουμέντων και μαρτυριών.Σήμερα η ιστορία επαναλαμβάνεται,αφού οι υποστηρικτές του πιάστηκαν απο τα πλοκάμια του καπιταλισμου και της κρίσης και παιζουν τους σωτήρες.Μιας κρίσης που κάποιοι αλλοι εφτιαξαν για να κατακτήσουν τον κόσμο και τις συνειδήσεις,μέσα σε ένα καζάνι που σιγοβράζει και δεν συνηθίζεις ποτέ το πόνο... Απλα σε μαθαίνουν να φοβάσαι. Τους βλέπεις στα στενα,να κάνουν περιπολίες,ο ένας πίσω απο τον αλλο,σαν πολεμιστές,για να καθαρίσουν τις γειτονιές απο την ''βρωμιά'' που λερώνει το έθνος και τις αξίες του.Και στα μάτια του φοβισμένου αυτοί είναι οι οδοκαθαριστές.Πως έχουν αλλάξει τα επαγγέλματα ,ε?!Και μαζί με τους οδοκαθαριστές εχουμε και τα νέ μετρα.Πάρε κόσμε,πάρε!πάρε να σωθείς!Ο φόβος σου είναι η τροφή τους.Τάισε τους! O μηχανισμός είναι ο τρόπος που λειτουργούν τα πράγματα και γυρίζουν τα γρανάζια αυτού του σάπιου συστήματος.Και οι χρυσαυγίτες είναι αυτά τα γρανάζια που βάζουν λάδι στο μηχανισμό και τον τρέφουν.Και αυτό συμφέρει την εξουσία και την ολoένα αυξανόμενη τρομολαγνεια τους.Γιατί η εξουσία θέλει καποιους που να την βρίζουν με το τρόπο που θέλει αυτη.Κάποιους που όταν την υπερασπιστούν ,ο λαός θα τους πιστέψει. Η προπαγάνδα τους είναι το ψωμί που δεν έχεις να φας. Γιατί ναι,μικροαστε υπαλληλισκε,πλεον δεν εχεις γεματη την κοιλιά και αρχισες να φοβάσαι!Η υποταγη και η υπακοη σου ειναι τα οπλα τους.Και το να φοβάσαι είναι το μόνο ευκολο,αφου ετσι σε έχουν μάθει. ''ΗΡΕΜΗΣΕ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ,ΖΗΣΕ ΦΡΟΝΙΜΑ'' μας λένε οι γονεις,οι δασκάλοι,οι πολιτικοι,αλλιώς θα σου φορέσουν την ταμπέλα του κουκουλοφόρου,του τρομοκράτη και θα σαπίσεις στην φυλακή πριν κλείσεις τα 25!Στο σχολειο σου μιλάνε για την ελευθερία και οταν προσπαθείς να ζήσεις ελευθερος δε σε αφήνουν.Σε τραβολογάνε για υποπτο για κάτι για το οποίο δεν φταις και αν διαμαρτυρηθείς αγριευουν,σου σπάνε τα δόντια και σε κατηγορούν για αντίσταση.Ενω οι νομιμοι πλεον φασιστες χρυσαυγιτες και μπατσοι απολαμβανουν προνομια εξουσιας,κανοντας τα εγκληματα τους κατω απο το βλέμμα της ''αρχης''.Αν αυτο δεν ειναι συγχρονος φασισμος και τρομοκρατια,τοτε τι ειναι?Αν δεν είναι τρομοκρατία το γκλόπ στα κεφάλια των διαδηλωτών,τα ρατσιστικά σχόλια που ακουν οι μετανάστες απο τους ''ελληναράδες'',τα αντικαταθλιπτικα,τοτε τι ειναι? Και οι παπάδες,οι γριές,οι προέδροι,ορκίζονται στην Βίβλο οτι ξέρουν τι χρειαζόμαστε και αυτα είναι ο μεσαιωνισμός,η ξενοφοβία, ο ρατσισμός και η ''ασφάλεια''.Και μετά αναρωτιούνται γιατι τα νέα παιδιά έχουν σαλέψει και βαράνε ενέσεις,κάνοντας πραματα του σατανά.Εχουν κολλήσει στο παρελθόν και τα τρεχουμενα δεδομένα εχουν κολλήσει την μνήμη τους. Κρίμα..Οι νέοι μιλάνε για δημοκρατία και έχουν κολλήσει στην μετριότητα,αφου γι αυτούς το ξένο είναι εχθρός και το διαφορετικό το ξένο.Και ξαναλέω,δεν είναι όλα οπως τα λέει ο ''μπαμπάς'' που ίσως αυτος ο μπαμπας να είναι ο ίδιος ο μηχανισμός. Πρεπει να κινηθούμε ταχυτατα γιατί ο μηχανισμός δεν σταματάει χωρίς αμμο στα γραναζια του. Δεν ξέρουν τι συμβαίνει,γι αυτο βγες στο δρόμο για να τα δεις με τα μάτια σου. ΕΝ ΑΡΧΗ ΗΝ Η ΚΡΑΥΓΗ.Μια κραυγη θλιψης,οργης,φοβου,θυμου,αγωνιωδη ενθουσιασμου για να αλλαξουμε τον κοσμο. Μπες μεσα στα τείχη αυτου του κοσμου και φώναξε δυνατα.Να σπασουν οι ταξικες πυραμίδες και τα πετρινα μυαλα.Μέσα απο την αντιθεση.Αλιως θα τρωνε απο την αδυναμια σου,επικαλούμενοι την δημοκρατία,μια δημοκρατια φτιαγμένη και ραμμένη στα μέτρα τους. Γιατί οσο ζεις μετριος για τον εαυτο σου ,θα είσαι αδύνατος γι αυτους.Κι αυτοι στοχευουν στους αδυνατους,αφου οι φασιστες ειναι τοσο αδυνατοι σε συνειδηση,ρουφουν την δικια σου για να βάζουν μπρος τον μηχανισμό. Μπορει να διαφωνεις με τα λεγομενα μου,ειναι λογικό..αλλα μπορεις να το δεις κ αλιως,περα αυτων των απαισιοδοξων για σενα προτάσεων.Παρε μια αισιοδοξη φράση τοτε..εξάλλου κάποια πράματα μένουν στη ζωή..και κανενας δεν αγαπησε τους αρουραιους ''ειναι ομορφιά να εισαι δυνατος ανθρωπος''..

λασπη.

Χθες είχε υπεροχη μέρα...Πηγα σε ενα μπαρακι σαν ολα τα άλλα,ειπα να βγω να ξεσκασω λίγο..Ήθελα να πιω.Να γινω πέτρα,να μην περναει τίποτα απο πανω μου,να μην νιωθω.Ζήτησα ένα καινουριο ποτό,-προσφορά στον κατάλογο-,μια και δεν μου περισσευουν,λάσπη σε σωλήνα ποτηρι και με καμποσο πάγο,συνοδεια με πετρες απο τα αρχαια.Για δες,πλέον σερβίρουν λάσπη ,παντού.Τώρα που ανοίγει και ο καιρός κάθησα έξω,για να βλέπω τους περαστικούς και να ζω καλυτερα το ήλιο γύρω απο τα τσιμεντα,πινοντας το ποτό μου..Ξαφνικα ένιωσα μια ανατριχίλα στο κορμί μου,΄τιναξα λιγο το κεφάλι μου και το ακουσα να τρίζει,να μην γυρνάει ευκολα..Τα πόδια μου μαρμάρωσαν.πετρωσα,εγινα ένα με τη πόλη,ένα με τους περαστικούς.Σηκώστηκα να τρεξω και ο ήχος του τριξίματος της πετρας μου τρυπούσε τον εγκέφαλο.Πρέπει να με εχει πιασει για τα καλά το μπετόν..Γυρω μου μεσα μου και παντου..Ολα πετρα,συναισθηματα,λέξεις,εικόνες..πετρινες σκεψεις,αρχαιες αντιλήψεις,λασπωμενα μυαλα,πετρινα χαμόγελα..Φυλακιστηκα.Τετράγωνα παντού,τοίχοι να με πλακώνουν.
Πόλη..
Τσιμέντα...
ΚΕΡΑΙΕΣ....
ΚΑΙ ΗΛΙΟΣ.....
ΟΛΑ ΣΤΡΟΒΙΛΙΖΟΝΤΑΙ.
ΕΜΕΙΝΑ ΑΚΙΝΗΤΗ.Αναγκασα τον εαυτο μου να ξερασει.συνήλθα..αλλα ολα ήταν ίδια..Το μόνο που άλλαξε ήταν το χαμόγελο ενός παιδιού που πουλούσε χαρτομάντηλα που με ειδε να ξερνάω λάσπη και καπακι ενας ναρκομανής να μου ζητάει χρηματα λέγοντας μου την αλήθεια.....

ενα πρωί θα ανοίξω την πόρτα

και θα βγώ στους δρόμους

όπως και χτες.

και δεν θα συλλογιέμαι παρά

ένα κομμάτι απο τη θάλασσα

-αυτό που μου άφησαν-

και την πόλη..

την πόλη που τη σάπισαν

και τους φίλους μας που χάθηκαν..

ΤΗΣ ΓΗΣ ΟΙ ΚΟΛΑΣΜΕΝΟΙ

ΚΥΠΡΙΟΙ ΚΑΙ ΞΕΝΟΙ ΕΡΓΑΤΕΣ ΕΝΩΜΕΝΟI
Η παγκόσμια κρίση του καπιταλισμού δε θα μπορούσε παρά να αγγίξει και την Κύπρο. Τα αποτελέσματα της επίθεσης που οι καπιταλιστές εντείνουν ενάντια στους εργαζόμενους δεν έχει άλλο σκοπό, από το να ξεπεραστεί η κρίση εις βάρος της κοινωνικής πλειοψηφίας. Αλλά η αλήθεια είναι αυτή: Εμείς, οι εργαζόμενοι, οι άνεργοι, η νεολαία, δε δημιουργήσαμε την κρίση τους. Όπως πάντα τα κέρδη ήταν δικά τους, δικές τους πρέπει να είναι και οι ζημιές.
Φορτώνουν σε εμάς τα βάρη της καπιταλιστικής κρίσης, τα χρέη και τα ελλείμματα που το κεφάλαιο δημιούργησε. Την ίδια ώρα η κυβέρνηση χαρίζει δισεκατομμύρια στις τράπεζες που συνεχίζουν να αυξάνουν τα κέρδη τους. Η ανεργία αποτελεί πλέον εφιαλτική πραγματικότητα ιδιαίτερα για τη νεολαία, έχοντας φτάσει στο μεγαλύτερο ποσοστό, ενώ οι εργασιακές συνθήκες γίνονται ακόμα πιο σκληρέςΤαυτόχρονα προσπαθούν να σπάσουν το ηθικό και τη ενότητα της εργατικής τάξης, στοχοποιώντας τμήματα της. Από τη μια έχουμε την επίθεση στους εργαζόμενους του δημοσίου που τους παρουσιάζουν ως δήθεν προνομιούχους και από την άλλη στοχοποιούν τους πιο σκληρά εκμεταλλευόμενους εργάτες, τους μετανάστες.
Οι εργαζόμενοι δεν πρέπει να ξεγελιούνται από αυτή τη προπαγάνδα. Ήδη είναι ξεκάθαρο ότι οι περικοπές στο δημόσιο ήταν απλά η αρχή και τώρα η επίθεση επεκτείνεται και στον ιδιωτικό τομέα απειλώντας, ακόμα και στοιχειώδη δικαιώματα και κατακτήσεις των εργαζομένων. Οι μετανάστες από τη άλλη, ζουν σε ένα μεσαιωνικό καθεστώς υπερεκμετάλλευσης που τους έχουν επιβάλει οι κυρίαρχοι. Έτσι οι εργοδότες και το κράτος θέλουν να αποδυναμώσουν κι άλλο την αξία της εργατικής δύναμης ώστε να μεγαλώσουν τα κέρδη τους.
Ξέρουμε πως εμείς, οι ιδιωτικοί υπάλληλοι, δε θα βρούμε το δίκιο μας αν οι μισθοί των δημοσίων μειωθούν. Ξέρουμε ότι δε θα μπουν στη δικιά μας τσέπη όσα τους κόψουν και ξέρουμε ακόμα καλύτερα, ότι αν η επίθεση ενάντια σε αυτούς περάσει, εμείς θα χάσουμε ακόμα περισσότερα. Ξέρουμε, εμείς οι πιο παλιοί εργαζόμενοι, ότι αν οι νέοι πάρουν χαμηλότερους μισθούς από μας, τότε θα ‘ρθει αργά ή γρήγορα και η δικιά μας η σειρά. Ξέρουμε, εμείς οι νέοι εργαζόμενοι, ότι αν μας πάρουν στη δουλειά με χαμηλότερο μισθό από τον παλιότερο εργαζόμενο που απέλυσαν, με την ίδια ευκολία θα διώξουν κάποτε και μας. Ξέρουμε, εμείς οι Κύπριοι εργαζόμενοι, ότι η εκμετάλλευση των μεταναστών και το φθηνό εργατικό δυναμικό μόνο αρνητικά αποτελέσματα μπορεί να φέρει σε εμάς. Όχι γιατί δε μπορούμε να τους ανταγωνιστούμε που μας «τρώνε» τις δουλειές, ούτε γιατί θέλουμε να τους υπερασπιστούμε από φιλανθρωπία ή συμπόνοια. Είναι γιατί ξέρουμε ότι όταν ένα κομμάτι των εργαζομένων τυγχάνει μεγάλης εκμετάλλευσης, τότε θα ‘ρθει και η σειρά για το άλλο. Γιατί όταν ένα κομμάτι βρίσκεται σε δύσκολη θέση (πχ. παράνομη διαμονή, ανασφάλιστη και μαύρη εργασία) θα δεχθεί να εργαστεί με πολύ χειρότερους όρους, κάτι που θα αναγκάσει το υπόλοιπο κομμάτι σε υποχωρήσεις. Ξέρουμε επίσης ότι οι συντάξεις μας δε θα κινδύνευαν, αν οι ξένοι εργάτες είχαν κοινωνικές ασφαλίσεις. Αλλά η παράνονη διαμονή, η μαύρη και ανασφάλιστη εργασία δεν υφίστανται γιατί δε μπορούν να παταχθούν, αλλά γιατί ακριβώς συμφέρουν το κεφάλαιο και την εργοδοσία. Για να αποδυναμώνουν συνολικά όλους τους εργαζόμενους. Άραγε λοιπόν, ποιος είναι ο εχθρός;;;
Κύπριοι και ξένοι εργάτες πρέπει να παλέψουν μαζί για ίσα δικαιώματα και κατακτήσεις, η ενότητα είναι ο μόνος τρόπος να έχουν αντίκρυσμα οι αγώνες τους. Αυτή η κατάσταση μπορεί να ανατραπεί μόνο αν υπάρξει άμεση και αποφασιστική αντίσταση στη βάση της ταξικής και συνδικαλιστικής ενότητας και αλληλεγγύης.
Οι εργαζόμενοι δεν μπορούν να περιμένουν τίποτα ούτε από τις συνδικαλιστικές οργανώσεις, καθώς ο ολοκληρωτικός έλεγχος τους από τις κομματικές γραφειοκρατίες, τις έχουν μετατρέψει σε κομματικά όργανα όπου οι βολεμένες ηγεσίες προωθούν τον πελατειακό και ξεπουλημένο διαχειριστικό συνδικαλισμό, που συνήθως συμβιβάζεται ή ακόμα και ταυτίζεται με τα εργοδοτικά συμφέροντα. Όλοι μαζί οι εργαζόμενοι πρέπει να γυρίσουν τη πλάτη σε όλους αυτούς που τους εκμεταλλεύονται και να πάρουν τη κατάσταση στα χέρια τους, να αυτοοργανωθούν παλεύοντας για τις ανάγκες τους. Για να γίνει αυτό πρέπει να δημιουργηθούν σωματεία βάσης όπου θα λειτουργούν αμεσοδημοκρατικά με γενικές συνελεύσεις και θα έχουν ταξική σύνθεση, δεν θα έχουν θέση εκεί κομματικά στελέχη ή αφεντικά.
Σήμερα διαδηλώνουμε και φωνάζουμε ότι βρισκόμαστε στο πλάι των ξένων εργατών, απορρίπτοντας και πολεμώντας κάθε φωνή που προσπαθεί να τους ενοχοποιήσει για την κατάσταση που η κρίση δημιουργεί. Παλεύουμε για τα δικαιώματά τους στην εργασία, την ασφάλιση, τα αξιοπρεπή μεροκάματα και την αξιοπρεπή ζωή ξέροντας ότι παλεύουμε ταυτόχρονα και για μας, τους ντόπιους εργαζόμενους. Καλούμε τους όλους τους εργαζόμενους, γυναίκες και άντρες, νέους και παλιότερους, δημόσιους και ιδιωτικούς υπάλληλους, Κύπριους και ξένους να τολμήσουν να κοιτάξουν στα μάτια τον πραγματικό τους εχθρό και μαζί να πορευτούμε στον αγώνα της διεκδίκησης των κοινών δικαιωμάτων μας.
ΟΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ ΕΙΝΑΙ ΤΗΣ ΓΗΣ ΟΙ ΚΟΛΑΣΜΕΝΟΙ ΚΥΠΡΙΟΙ ΚΑΙ ΞΕΝΟΙ ΕΡΓΑΤΕΣ ΕΝΩΜΕΝΟΙ

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΟΙ ΚΑΙ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΕΣ
ΠΟΡΕΙΑ ΣΤΗΝ ΛΕΜΕΣΟ 29/1/2012 ΩΡΑ 15:OO ΣΤΟΝ ΜΟΛΟ (2ο Parking) - ΛΕΜΕΣΟΣ