ΠΟΙΝΗ

Ένας παράνομος δρόμος μέσα στο δάσος,
μια πινακίδα που λέει απαγορεύεται η διέλευση,οι παραβάτες διώκονται ποινικά.
Μια παράνομη είσοδος κάτω απο τη γη οδηγεί σε ένα
ερειπωμένο ξενοδοχείο με πύλη απο άχυρο,
μέσα μια τεράστια μαρμάρινη αίθουσα χορού με νεκρούς καλεσμένους
που βλέπουν τις φιγούρες τους
στον καθρέφτη του ενειδρίου,ενός ενειδρίου που εκτρέφει αγελάδες...
Κι απο πάνω ένας πίνακας που απεικονίζει μια φυλακή με σπασμένα παράθυρα
και στον πολυέλαιο να κάθεται η γριά μάγισσα να τους μοιρολογάει ένα παραμύθι..

στο τζάκι καίνε τα ξύλα,καμένα κρεβάτια.

ζεσταίνεται ένα αγόρι που με αγαπούσε
ένα αγόρι που αγάπησα,
μια αύρα απο το πάτωμα
θύμησες κτισμένες πάνω στους δείκτες ενός ρολογιού που δείχνει ώρα μηδέν.

Μια κατάρα για τους περαστικούς,που κοιτάνε κρυφά κρυφά,τρομάζοντας απο την πινακίδα..

Είναι το όνομα μας,είναι τα όνειρα μας,οι στόχοι μας,η ζωή μας,ο θάνατος μας?

Κάποιοι τα είπαν στοιχειωμένα
μα εγώ τα βλέπω άδεια απο φαντάσματα.
Όπως θα περνάνε τα φεγγάρια,εγώ θα τα θυμάμαι,θα τα σκέφτομαι και θα τους γράφω που και που κάνα γράμμα..
Δεν τα φοβάμαι,
φοβάμαι τη μάγισσα που μοιρολογάει,που ακούω ψιθυριστά να διαβάζει αυτό το παραμύθι..
Δε φοβάμαι τη φωτιά..
Φοβάμαι αυτούς που τα κάψανε.

επέτειος του Πολυτεχνείου σήμερα.άλλη μια μέρα να θυμόμαστε,στο επετειολόγιο.
Αγώνες και αίμα για την ελευθερία,μια ελευθερία που γίνεται πληγή στα χέρια μας απο τις αλυσίδες σήμερα.Αλυσίδες που εμείς δεχόμαστε και απ αρνιόμαστε το αίμα στους δρόμους.Αδυναμία και φόβος να υψώσουμε κεφάλι,ξεκινώντας απο τα προσωπικά μας,απο τη προσωπική μας ιδιόκτητη δημιουργία.Ακούω τις φωνές στον δρόμο,τα συνθήματα,τις βρισιές,στιγμιαία εκτονώνομαι και γυρνάω μετα στο ''τσιγάρο'' μου.
Και ο ''καπνός'' μετατρέπεται σε τρόπο ζωής.Αδράνεια και μιζέρια.Ντροπή,ντροπή ειναι αυτό που νιώθω γιατί ξέρω πως εχω δύναμη,να σηκώσω κεφάλι , να αγαπήσω με ολη τη έννοια της λέξης.Να γίνω ο πυρήνας της εξέγερσης μου και μετα να αγαπήσουμε όλοι μαζι,να νιώσουμε,να γίνουμε ένα.Να παλέψουμμε,πέρα απο το στυλ,πέρα απο τις γλυκές τους γλώσσες και τα ναρκωτικά τους..Και έτσι δεν θα παιζουμε κανένα παιχνίδι με τους όρους τους.
Να δημιουργήσω
Να ζήσω.
ζωή θέλω.
αυτοι πλέον είναι οι δικοι μου όροι.όπιος δεν θέλει να παίξει , ας πεθάνει απο τα ζιζάνια του,που μουρμουρίζουν καθε μερα και νύχτα στα αυτιά του.και θα ζήσω
Όσο γράφω αυτη τη στιγμή τόσο θέλω να φωνάξω.
Και στον πάτο που στέλνω τον εαυτό μου,δε θα ρίξω σε κανέναν τον φταίξιμο.Απλά δεν θα κάνω το μοιραίο σάλτο.

Επίθεση λοιπόν μέσα μας.Επίθεση και έξω μας.
Σε οσα κουρέλια κάνουν τα όνειρα μας

με λες επίθεση καταστροφή αποσύνθεση
με λέω άμυνα φωτιά και σύνεση
με λες απίθανο ψυχωτικό απόλυτο
με λέω άκομψο τρελό κι αμόλυντο

με λες αλάνι χαώδη κολλημένο
ό,τι μπορώ κάνω αλλά και σε προσμένω
ώρα την ώρα αποφασίζεις ό,τι ορίζεις
αλλά ποτέ μην πεις ότι δεν γνωρίζεις

συνορα

συνορα..
μα η καρδιά μου είναι πιο πέρα απο τους δικούς τους ουρανους
είναι κόκκινη,με αίμα και κτυπάει,αναπνέει και μου δίνει βήμα.
Κι αν καμιά φορά παέι να περάσει τα σύνορα,να πηδήξει τους φράχτες και πετάξει ελέυθερη,θα συναντηθεί ψηλά σαν τα μπαλόνια,με τα άλλα μπαλόνια που τα κατάφεραν και γεύτηκαν έστω για λίγο αυτους τους ουρανούς,απο ψηλά,πάνω απο κάθε τοίχο και συρματόπλεγμα,πάνω απο τα θαλάσσια ύδατα και τα εμπάργκο,πάνω απο τον υγρό τάφο τόσων ψυχών που δε τα κατάφεραν να περάσουν,πάνω απο φυλακές και δεσμοφύλακες,πάνω απο μπλόκα και ελέγχους,πάνω απο αυτές τις καρδιές που πάγωσαν και δεν λιώνουν με καμιά δύναμη του ήλιου..
σύνορα..φράκτες..



Κι αν μας πυροβολήσουν και σπάσουμε στον ουρανό,τότε ΜΠΑΜ,ΠΆΛΙ ΕiΝΑΙ Δικός ΜΑΣ
..γιατί κανένας φράκτης και καμιά εξουσία δε μπορεί να φυλακίσει τον αέρα..
Και τα διαμελισμένα σώματα - μπαλόνια μας θα σκορπιστούν σε όλη τη γη..και αυτή θα είναι η πατρίδα τους.Γιατί γεύτηκαν τον ουρανό..
Λίγες στιγμές ελευθερίας..