ΠΟΙΝΗ

Ένας παράνομος δρόμος μέσα στο δάσος,
μια πινακίδα που λέει απαγορεύεται η διέλευση,οι παραβάτες διώκονται ποινικά.
Μια παράνομη είσοδος κάτω απο τη γη οδηγεί σε ένα
ερειπωμένο ξενοδοχείο με πύλη απο άχυρο,
μέσα μια τεράστια μαρμάρινη αίθουσα χορού με νεκρούς καλεσμένους
που βλέπουν τις φιγούρες τους
στον καθρέφτη του ενειδρίου,ενός ενειδρίου που εκτρέφει αγελάδες...
Κι απο πάνω ένας πίνακας που απεικονίζει μια φυλακή με σπασμένα παράθυρα
και στον πολυέλαιο να κάθεται η γριά μάγισσα να τους μοιρολογάει ένα παραμύθι..

στο τζάκι καίνε τα ξύλα,καμένα κρεβάτια.

ζεσταίνεται ένα αγόρι που με αγαπούσε
ένα αγόρι που αγάπησα,
μια αύρα απο το πάτωμα
θύμησες κτισμένες πάνω στους δείκτες ενός ρολογιού που δείχνει ώρα μηδέν.

Μια κατάρα για τους περαστικούς,που κοιτάνε κρυφά κρυφά,τρομάζοντας απο την πινακίδα..

Είναι το όνομα μας,είναι τα όνειρα μας,οι στόχοι μας,η ζωή μας,ο θάνατος μας?

Κάποιοι τα είπαν στοιχειωμένα
μα εγώ τα βλέπω άδεια απο φαντάσματα.
Όπως θα περνάνε τα φεγγάρια,εγώ θα τα θυμάμαι,θα τα σκέφτομαι και θα τους γράφω που και που κάνα γράμμα..
Δεν τα φοβάμαι,
φοβάμαι τη μάγισσα που μοιρολογάει,που ακούω ψιθυριστά να διαβάζει αυτό το παραμύθι..
Δε φοβάμαι τη φωτιά..
Φοβάμαι αυτούς που τα κάψανε.

επέτειος του Πολυτεχνείου σήμερα.άλλη μια μέρα να θυμόμαστε,στο επετειολόγιο.
Αγώνες και αίμα για την ελευθερία,μια ελευθερία που γίνεται πληγή στα χέρια μας απο τις αλυσίδες σήμερα.Αλυσίδες που εμείς δεχόμαστε και απ αρνιόμαστε το αίμα στους δρόμους.Αδυναμία και φόβος να υψώσουμε κεφάλι,ξεκινώντας απο τα προσωπικά μας,απο τη προσωπική μας ιδιόκτητη δημιουργία.Ακούω τις φωνές στον δρόμο,τα συνθήματα,τις βρισιές,στιγμιαία εκτονώνομαι και γυρνάω μετα στο ''τσιγάρο'' μου.
Και ο ''καπνός'' μετατρέπεται σε τρόπο ζωής.Αδράνεια και μιζέρια.Ντροπή,ντροπή ειναι αυτό που νιώθω γιατί ξέρω πως εχω δύναμη,να σηκώσω κεφάλι , να αγαπήσω με ολη τη έννοια της λέξης.Να γίνω ο πυρήνας της εξέγερσης μου και μετα να αγαπήσουμε όλοι μαζι,να νιώσουμε,να γίνουμε ένα.Να παλέψουμμε,πέρα απο το στυλ,πέρα απο τις γλυκές τους γλώσσες και τα ναρκωτικά τους..Και έτσι δεν θα παιζουμε κανένα παιχνίδι με τους όρους τους.
Να δημιουργήσω
Να ζήσω.
ζωή θέλω.
αυτοι πλέον είναι οι δικοι μου όροι.όπιος δεν θέλει να παίξει , ας πεθάνει απο τα ζιζάνια του,που μουρμουρίζουν καθε μερα και νύχτα στα αυτιά του.και θα ζήσω
Όσο γράφω αυτη τη στιγμή τόσο θέλω να φωνάξω.
Και στον πάτο που στέλνω τον εαυτό μου,δε θα ρίξω σε κανέναν τον φταίξιμο.Απλά δεν θα κάνω το μοιραίο σάλτο.

Επίθεση λοιπόν μέσα μας.Επίθεση και έξω μας.
Σε οσα κουρέλια κάνουν τα όνειρα μας

με λες επίθεση καταστροφή αποσύνθεση
με λέω άμυνα φωτιά και σύνεση
με λες απίθανο ψυχωτικό απόλυτο
με λέω άκομψο τρελό κι αμόλυντο

με λες αλάνι χαώδη κολλημένο
ό,τι μπορώ κάνω αλλά και σε προσμένω
ώρα την ώρα αποφασίζεις ό,τι ορίζεις
αλλά ποτέ μην πεις ότι δεν γνωρίζεις

συνορα

συνορα..
μα η καρδιά μου είναι πιο πέρα απο τους δικούς τους ουρανους
είναι κόκκινη,με αίμα και κτυπάει,αναπνέει και μου δίνει βήμα.
Κι αν καμιά φορά παέι να περάσει τα σύνορα,να πηδήξει τους φράχτες και πετάξει ελέυθερη,θα συναντηθεί ψηλά σαν τα μπαλόνια,με τα άλλα μπαλόνια που τα κατάφεραν και γεύτηκαν έστω για λίγο αυτους τους ουρανούς,απο ψηλά,πάνω απο κάθε τοίχο και συρματόπλεγμα,πάνω απο τα θαλάσσια ύδατα και τα εμπάργκο,πάνω απο τον υγρό τάφο τόσων ψυχών που δε τα κατάφεραν να περάσουν,πάνω απο φυλακές και δεσμοφύλακες,πάνω απο μπλόκα και ελέγχους,πάνω απο αυτές τις καρδιές που πάγωσαν και δεν λιώνουν με καμιά δύναμη του ήλιου..
σύνορα..φράκτες..



Κι αν μας πυροβολήσουν και σπάσουμε στον ουρανό,τότε ΜΠΑΜ,ΠΆΛΙ ΕiΝΑΙ Δικός ΜΑΣ
..γιατί κανένας φράκτης και καμιά εξουσία δε μπορεί να φυλακίσει τον αέρα..
Και τα διαμελισμένα σώματα - μπαλόνια μας θα σκορπιστούν σε όλη τη γη..και αυτή θα είναι η πατρίδα τους.Γιατί γεύτηκαν τον ουρανό..
Λίγες στιγμές ελευθερίας..

ΕΝ ΑΡΧΗ ΕΙΝ Ο ΠΟΝΟΣ

Το μαύρο σύννεφο συλλέγει ότι πνίγει τον εγκέφαλό μου ως κραυγή ..Kι ένα άλλο δάκρυ σε αυτήν την προσπάθεια του πόνου...κι άλλο,κι άλλο...
...ένα άλλο εμπόδιο που υπερπηδεί ,είναι αυτό όλο το ίδιο πράγμα.
Είναι η κατάκτηση του πόνου ο μόνος στόχος μου?Ωραία ερώτηση.
Ο πόνος πρέπει να σταματήσει, τρώει τα πάντα μέσα μου, και η απάθειά μου υποστηρίζει αυτήν την δυστυχία, αυτή την έχθρα...
Γιατί θα με καταστρέψω εάν δεν του δίνω την αγάπη που χρειάζεται.

Ακούω τη σιωπή
Ακούω το αίμα μου να τρέχει
Αναζητώ την αλήθεια
Ακούω τη σιωπή,σας το λέω..είναι η καλύτερη κραυγή
Μνήμες που σας κατέστησαν τρελλούς
Ακούστε, ακούστε μέσα στο φόβο
Πόσο διαφορετικός είναι μέσα στη σιωπή.Δώστε του την αγάπη που χρειάζεται.
Είναι αυτό το κάψιμο..

Το να τα δίνεις όλα,γιατί αλήθεια?


Και με βρίσκω πίσω..Πίσω απο τραίνα που ήδη πέρασαν απο πάνω μου,τα βλέπω με αναποδογυρισμένο πρόσωπο και απορώ αν ζω τη δεδομένη στιγμή, αφού το τραίνο έφυγε κι εγω το βλέπω. Ίσως ο θάνατος μου να μην είναι το χάσιμο του τραίνου σε κάποιον σταθμό,ίσως είναι οι ράγες.
Τα κάνουμε όλα τέλος τελικά..


- - - εεεηηηη , προς τι όλη αυτή η απαισιοδοξία?
Δύναμη ,για να μην υποστείς άλλο, άλλες κενές υποσχέσεις
Πήγαινε να βρεις την αλήθεια για σενα και να την δεχτείς!
Eσυ κάνεις το τέλος να ναι τέλος..
Όχι άλλο υποβιβασμένες δικαιολογίες
Πήγαινε
Αύξησε τα αδύνατα φτερά σου..---


-----Ξέρεις κάτι? Εάν μόνο για μια ημέρα ακούσεις και προσέξεις το πορφυρό τρέξιμο του αίματός σου,δοκίμασε την πικρή προτίμηση των φιλοδοξιών θανάτου που σκιάζει τα μάτια σου.
Πώς μπόρεις να χαλαρώσεις τη συγκίνηση? ζωντανός...
Χωρίς δισταγμό..
Έξοδος και διαφυγή.
Η συλλογή των χωρισμένων χώρων είναι ένα αίνιγμα.
Λύστε το γρίφο.
Εμπιστοσύνη σε σας
Μπορείτε να επιβιώσετε.-----


Εμπιστοσύνη,μια λέξη τόσο δια στροφικά περίεργη
Σε κάνει τόσο αδύνατο με τις συγκινήσεις..
Γιατί όταν δεν προσέχεις πίσω από τις μάσκες που φοράς, μην χρησιμοποιείς καμία σπαταλημένη λέξη για εμπιστοσύνη,ειδικά γι αυτούς που σε σπρώχνουν στο έδαφος,σου τραβάνε τη μάσκα και σε αφήνουν κάτω....Και βλέποντας σε απο ψηλά σου κάνουν την ερώτηση που τους κάνει να νιώθουν στα ψηλά..

'' Έχεις πραγματοποιήσει τα πάντα εσύ και πρέπει να αγαπηθεις τελικά?'' ''Εάν όχι, μπορείς να αγαπήσεις οποιοδήποτε ,αλλιώς; ''


Τελικά, κανένας δεν μπορεί να φθάσει σε μας ,μέσω της προσωπικής μας κόλασης ,που τρωγόμαστε μόνοι σας, μακριά ,στο δικό μας σπιτικό,
το κοχύλι.

Μορφέας

Μορφέα γιε του Ύπνου και θεέ των ονείρων,που δίνεις και παίρνεις μορφή και σχήμα ,φανερώσου σαν μάγος στο όνειρο μου μια βραδιά και δώσε μου ζωή,στα άψυχα φαντασιακά αντικείμενα του είναι μου..


Κάνε με φάμπρικα που την κάψανε οι εξεγερμένες εργάτριες,
μίασμα στους ''θρησκευόμενους και ηθικούς''
δρόμο που τον έχουν περπατήσει εκατοντάδες διαδηλωτές
Κάνε με πέτρα στα χέρια ενός εξεγερμένου
Πινακίδα εξόδου σε λευκό κελί
Κάνε με μάγισσα που την κάψανε στην πυρά οι σταυροφορεμένοι
Σφαίρα στο σώμα του αυτοκράτορα και σκουλήκι στο στομάχι της βασίλισσας
Χολή στους παρασημοφόρους και κρεμάλα που θα ζώνει το χοντρό λαιμό ενός αξιωματικού
Κάνε με φως και στείλε με σάυτούς που βλέπουν την χαμένη τους ελπίδα στη βελόνα..
Κάνε με πριόνι στα χέρια ενός φυλακισμένου και ηλεκτρική καρέκλα σε κάποιο δικαστή.
Κάνε με ατελειωτες παρεμβολές στη τηλεόραση και πιπέρι στο στόμα ενός δημοσιογράφου..
Κάνε με το γκλομπ στο κώλου του μπάτσου και περίστροφο στα χέρια μιας πορνης που βιάστηκε.
Κάνε με νύχτα να σκεπάσω με μαύρο την γαμημένη αφθονία των βολεμένων..
Κάνε με ματωμένη ανάσα στις καρδιές αυτών που πονούν..

Πάρε με μακριά Μορφέα..Κάνε με όλα αυτά και πάρε μου την ανάσα,δώσε μου ύπνο βαθύ,την μορφίνη σου να ταξιδέψω..μακριά απο ανθρώπους που με καταζητούν νεκρή ή ζωντανή και δεν σ αφήνουν να με βυθίσεις στα όνειρά σου..

Δώσε μου το σχήμα ,τη μορφή γιατί την φωνή την έχω αλλά κανείς δε ακούει,όλοι κοιμούνται και δε ακούνε , ούτε βλέπουν , ούτε αισθάνονται..
Ομως όσο έχω αυτή τη φωνή κι όσο έχω ανοιχτά τα μάτια μου,άλλο τόσο θα υπάρχω.

Κι όταν τελειώσεις μαζί μου,κάνε μου μια χάρη..Ταξίδεψε στα πέρατα της γης και δώσε και σ αυτούς που δεν ξέρουν αν είναι άνθρωποι ακόμα..Εκτέλεσε την αποστολή σου,πάρε ανθρώπινη μορφή στον ύπνο τους,φίλα τους,κάνε τους έρωτα,γάμα τους,κάνε τους να αισθανθούν,να κλάψουν,να γελάσουν,να ικανοποιηθούν,να ονειρευτούν..τουλάχιστον...

Αρρωστος κόσμος

Η κοινωνία απέτυχε να με ανεχτεί και έχω αποτύχει να ανεχτώ την κοινωνία ..Aκόμα δεν μπορώ να βρώ ποιος άνθρωπος στο εσωτερικό μου είμαι. Ακούτε τις ηχώ ενός εσωτερικού πολέμου,τίποτα δεν μπορεί να πάρει τη φρίκη από τα γεμάτα χημικά μυαλά μας. Ο άρρωστος κόσμος μας! Η απώλεια όλης της ηθικής,θα πουνε κάποιοι ''ασφαλείς΄΄ και βολεμένοι.
Το μίσος μου έχει αυξηθεί,έγινε τόσο ισχυρό όσο η σύγχυσή μου.. Η μόνη ελπίδα μου ,η μόνη λύση μου είναι μια βίαια επανάσταση,που θα βιάσει όλα τα καλομαθημένα πρέπει και θέλω μου,γιατί το ένστικτο του ζώου μου λέει να επιτεθώ γιατι μου επιτίθενται..γιατί πεινάω ...και μου αρπάζουν την τροφή μεσα απο τα δοντια.

Βίαιος λόγος επαναστάσεων για τους ανθρώπους που καταστρέφουν οτι ομορφο αξίζει να αισθάνεσαι. Δεν χρειάζομαι μια αιτία, γιατί η οργή μου περιφρονεί ακριβώς τη φύση της ανθρώπινης φυλής ,όταν βλέπω πως είμαι η ίδια η απέχθεια και η βία,το μίσος γίνεται ο μόνος φίλος μου,γιατί δε βρίσκω πουθενά την αγάπη πια.. Η επιείκεια αποταμίευσής μου όταν χάνεται η αγάπη πέρα από τον έλεγχό σας. Η χλωμή σκιά της σφοδρής επιθυμίας που δεν μπορεί το φως η ψυχή σας να κρατήσει.. Έτσι τις κρύες πικρές παραισθήσεις πάγου σας ,δεν χρειάζομαι , ΟΎΤΕ ΝΑ ΖΉΣΩ μέσα στον κενό κόσμο σας.. Ούτε να πεθάνω απο αναπνευστικά προβλήματα στη μέση του δρόμου..γιατί ήδη ασφυκτιώ στο σπίτι μου..Και δε εχω λεφτά να πάρω αντιασφυξιογόνα μάσκα..

Η ομορφιά δεν είναι πλέον αυτό που βλέπαμε,ολες οι ομορφιες είναι όλες στη συγκρουση πια,μακρια απο την εξουσια ενος βασιλειου που μας φροντιζει...και η ουτοπία δεν θα έρθει γιατί την εμπιστοσύνη που δεν μπορώ να αισθανθώ, γιατί ο πόνος και το καμένο μου μυαλο έχουν πάει παράφρονες σε κελί χωρίς παράθυρο..και πεθαίνω κι εγώ καθε μέρα εισπνέοντας ληγμένα χημικά που με ντοπάρουν.

φόβος

ειναι ο φοβος μια αρχή να καταλαβεις πως υπαρχεις
πως εισαι κατω παντα , με το κεφαλι κολλημένο στο πατωμα
κατω απο τη λασπωμενη μποτα ενος ενστολου....

(πατερας - αμα το ξανακανεις αυτο θα πάρω τηλέφωνο την αστυνομία και θα σε βάλει φυλακή)

....και το σαλιο να γίνεται ένα με το παγωμένο πλακάκι

είναι ο φόβος μια ιστορία υπακοής για να μαζεψεις τους καρπους απ τα κάγκελα που εχουν σπειρει γύρω σου..
κάτι είναι κι αυτος στην τελική..
φτάνει να καταλάβεις οτι ο φοβος εισαι εσυ.

και πως ειναι διαφορετικο να μην είσαι παιδι, πως η φυλακη σήμερα ειναι παντου,οχιμονο κατω απο το αυστηρο βλέμμα του πατερα ή την ξυλινη βέργα του δασκαλου..οταν μεγαλώνεις ο φόβος είσαι εσύ.
εσυ και η γαμημένη απανθρωπιά σου..η καταραμένη υπαρξη της υποδούλωσης...που δειχνεις οτι την γουσταρεις,ενω οταν κλεινει η πορτα του δωματιου και κλεινεις το φως δεν μπορεις να κοιμηθεις γιατί ξέρεις οτι θα ξυπνήσεις με το ίδιο κουστούμι ανασφάλειας..και θα γευτείς την ίδια λάσπη γονατισμένος.

Κοινωνία λασπωμένη,πως διατηρήσε τόσο περιποιημένη?τι λασποκρεμες βαζεις στο αφυδατομένο προσωπό σου?
Κι αμα καταφέρω να σου βγάλω τις μπότες?....ίσως πάλι καταφέρεις να με μεταποιήσεις σε βαλτοφιδο,να γινω ένα με το φόβο που τους βολευει..

Κι αν παλι εγω σταματήσω να φοβάμαι,οταν πνιξω μέσα μου τον πατέρα τότε καταφέρω να σε γονατίσω,μια μέρα κι εγώ..και αν δε καταφέρω κάτι στην τελική για εσας, τουλάχιστον θα έχω πνίξει τον πατερα..

μπορεις να κανεις το πράσινο να αισθανθεί μπλε;
Είναι το όραμά σου καθαρός χρυσός;
Είναι το χιούμορ σου μαύρο ή μήπως γέρασε?
ξέρεις που να ψάξεις για να βρεις το κίτρινο;
«Αν και ξέρεις ότι είσαι στο κόκκινο τρόμο,
προειδοποίηση
Κόκκινος φόβος, κόκκινος φόβος ,κόκκινος φόβος ,κόκκινος κόκκινος, κόκκινος φόβος φόβος

Είμαι ο media φίλος σας
Διαφανής, τόσος στενός φίλος

Γύρω από το ρολόι της θρησκείας

Μαζί σας στο τέλος του ουράνιου τόξου

Πράσινο για να αισθανθεί μπλε

Special duties - Police State

στιγμες

οι στιγμες..
ειναι δυο κριάρια που κτυπάνε τα κέρατά τους
μαχονται για την ιεραρχια του βράχου.
αγρυπνοι φρουροι μιας σκεψης αράχνης
φερνουν κοντά το θύμα..τρώνε τα ποφάγια της.
δυο μάτια που σου λένε να προσέχεις απ τους κακούς
και ένα χαμογελο που κρύβει παρανομία.
μια οργανωμενη πληξη,σε τιποτενιο χρονο και χωρο
ενας πολεμος χωρις κανενα νικητη..χωρις πεδιο μαχης,απλα με νεα μεσα.
απλα μενουν,περιμενουν,σαφηνουν εκει να λιωνεις τι να κανεις με αυτες ή καποιες απο αυτες.