φαντασου ενα γυμνο αντρα..
χωρις ποδια.
χωρις χερια.
χωρις κεφαλι.
φαντασου τον οτι για κεφάλι , ξεφυτρώνει ενα χέρι απο το λαιμό του.
με ανοικτή παλάμη.σαν να ζητάει,να ζητάει,να ζητάει και να μην παίρνει.
Για ποδια,ειχε κουτακια αλουμινενια σαν ηχος κατατεθεν για να τον προσεξεις, κρεμασμενα το ενα διπλα στο αλλο να χτυπιούντε,και για χερια σκοινια κρεμαλας , με απαγχονισμενες κράνες.
φαντάσου αυτόν τον αντρα,που στα δακτυλα του χεριου-κεφαλιου του ,ειναι δεμενα μπαλονια και πεταέι για να μην ζηταει,ακομη και χωρις ματια,στομα,μυαλο.να μην ζηταει.αλλα και παλι ζηταει,αφου ακομα και στα ωραιοτερα υψη,θα ζηταει αυτο που ποτε δε ειχε...τον ελεγχο του ''εαυτου του''..
Φαντάσου μια γυναίκα..γυμνή.
χωρίς χέρια..πόδια..
Αυτή έχει κεφάλι.Δε ειναι ζωντανη ομως.
ειναι μια γυναίκα σε μια βιτρίνα..Φαντασου λοιπον αυτη τη γυμνή γυναίκα,πίσω απ το τζάμι,φαλακρή και να ναι ζωντανή ,πισω απο το πλαστικό της,με ενα μεγαλο βελουδινο πανι να κρυβει με εκπτωσεις το στηθος της..Χωρίς πόδια,χωρίς χερια.απλα με ενα βλέμμα ακινησίας,κενό και μαστουρωμένο.
Φαντασου αυτη τη γυναικα να πετάει..Κι εσυ να στεκεσαι πισω απ το τζαμι και να βλεπεις το κοκκινο βελούδο,που σαν ταυρος αφινιάζεις όταν το αντικρύζεις.
Eνα ζευγαρι γυμνών,το κατευθηντήριο σημείο της ελευθερίας,να ζητάνε όργανα για να ντύσουν το κόρμί τους.
Κι εσυ στεκεσαι απο κάτω βλέποντας τον αντρα να τον σέρνει στον ανεμο και να τον πάει ψηλα,κρατώντας ομπρέλλα μήπως του φύγει καμιά κράνα αποκεφαλισμένη και ρθει να σε βρει και σε πιτσιλίσει με αίματα.Ακους τα τενεκεδακια και αντι να τον δεις,νομιζεις πως καποιος ειναι ΄΄just married''..
Κι εσυ στέκεσαι απ εξω απο ένα τζάμι που εχει υπολειματα απο καθαριστικό και βλέιπεις ενα σκηνικό εκπτώσεων με μια κουκλα που τυχαίνει να εχει βλέμμα,που εσυ δε βλέπεις.Γιατί το δικό σου πήγε στο κοκκινο πανί που γράφει εκπτώσεις..ελάτε να ψωνίσεται όλοι.
............................................................................................................................................................
Η προδοσία της ζωής.
Ολοι μας σκεφτήκαμε πως θα ταν να χαμε φτερά και να πηδούσαμε απ τα μπαλκόνια.π'ανω απ τις κεραίες και τα μικροκύματα,χωρίς κάποιος να λεγε πως αυτοκτονήσαμε..Κι αν λιώναν τα φτερά μας..δε θα μασταν αυτοχειρες.
θα θελες να πεταξεις,αλλα δε μπορεις.κατι σε κανει να το ξανασκεφτεις.
Γι αυτο προτιμάς να μένεις μόνος.κι εγώ να σου πω.
αλλα ποσο?ώσπου να γίνουμε γυναίκες γυμνές και αντρες γυμνοί ψάχνοντας για όργανα,απελπισμένοι για να κτίσυμε τον εαυτό μας?Μεχρι ποσο η παλαμη μας θα ναι ανοιχτη και να ζηταμε ..να ζητάμε να κλεισει και να γίνει γροθιά.
Αφου και να πεταξουμε για την ελευθερια του κορμιου μας,του μυαλου μας,παλι θα ζητήσουμε να κατεβούμε γιατί μας ελειψε η γη.Και η παλαμη μας θα κουραστεί να ναι σφικτά κλειστη.
Και τοτε,πάλι τα οργανα σου θα ξεκολλησουν απ το σώμα σου και τα βελουδινα πανιά θα τα ζωσουν,σε ξένα και μεγάλα ''μαγαζιά''.Και το αιμα σου θα ναι σε κοκτειλ το πιο περιζητητο ποτό για τους βρυκόλακες.
μεχρι πόσο θα ζητάμε .....τον ελεγχο.τον χρονο.το χωρο.το δικο μας.το δικιο μας.το βλέμμα μας που παγωσε.τα μυαλά μας που ελιωσαν,τα κορμιά μας που εχουν γίνει πλαστικά,ζωή χωρίς τζάμια και αλουμινενια τενεκεδάκια.
μεχρι ποτε .
