Κυριακή 28 Ιουνίου 2009

αγαπη μου,τι να πουμε οταν τα λογια μας εχουν επισκιασει..
Θελω να μου φωναξεις,να μου παρεις την ανασα.Κοψτην μου.Κανε μου ερωτα και σκοτωσε με μετα.Θελω να με ριξεις σε ενα καλαθι και να με πεταξεις στο σκοτεινο βυθο.Το βαρος μου ειναι τοσο μεγαλο που θα βουλιαξω αμεσως.
ετσι στα μυστικα και στα ψεματα,σκοτωσε με και κανε με δικη σου.Χρειαζομαι ενα οραμα,μια ελπιδα ενα λογο για να συνεχισω.Το βρισκω στο πρωτο σου βλεμμα,στην ηρεμια σου που σε αυτην εγω ηρεμουσα.Ομως οι εικονες του κομματιασμενου χοιρινου στο τραπεζι με τις μυγες να το γυροφερνουν ,μπλεκεται αναμεσα.Δε φταις εσυ.Μακαρι να μουν ενα διαβολακι,ενα ξωτικο,να τρυπωνω μεσα σου και να σε αναταρασσω,να με βλεπεις,να με ψαχνεις.Ομως θα σου προκαλουσα φοβο.Καλυτερα να ημουν θαλασσα,γιατι τα δακρυα στερεψανε.Ετσι θα ερχοσουν στην ακτη μου και θα με εβλεπες,θα σε αγκαλιαζα και θα εκανα τα κρυα μου νερα ζεστα ,για σενα,για να με κολυμπησεις.Κλεινω τα ματια για λιγο..Θελω να κλαψω αλλα δε τρεχει δακρυ.Θελω να ουρλιαξω απ το πονο αλλα ειμαι ρομποτικα ακινητη.Το σαγαπω μια μονο λεξη.Γι αυτο σου λεω παρε τη ζωη μου,ειμαι ακριβως εδω.Παρε και το σαγαπω μου μαζι σου.Δε ξερει ο καθενας ποσο θα ζησει,αλλα παλι δε τον νιαζει να μη πει σαγαπω,το αφηνει να χανεται και δε λεγεται.Ετσι κι αλιως θα ναι παντα δικη μου η ζωη και δικο μου το σαγαπω.Ακομα κι αν το παρεις μονο εγω θα ξερω ποση ζωη εχω,μονο εγω θα ξερω ποσο σαγαπω.....................Βαλε φωτια,στα τερατα.
το βαρος μου ειναι τοσο μεγαλο που δε θα μπορω να τρεξω να σωθω.Θα καω.Απο τη ιδια τη ζωη.Τη ζωη μου.να προσεχεις , αγαπη μου.Αγαπη,να προσεχεις.
αν καποτε..
αν ποτε..
με κανεις να θελω να σηκωθω,
κανε με να πω..
κανε με να πληρωσω..
κανε με να καταλαβω ,
πως εισαι εκει για μενα..

Παρασκευή 26 Ιουνίου 2009

''αφου δε υπαρχεtε , δε θα σας χασουμε ποτε..''











ΣΤΗ ζωή καλούμαστε να αντιμετωπισουμε πολλα ερωτηματα,που βαζουμε εμεις οι ιδιοι στον εαυτο μας.Καμια φορά δε ξερουμε ποση δυναμη κρυβουμε μεσα μας που δεν υπολογιζουμε.Καμια φορα το ποιο ευκολο ειναι να μην την χρησιμοποιουμε και δε βλεπουμε γυρω μας,περα απο τις πολυκατοικιες και τις αντενες, τι υπαρχει..περα απο τους δορυφορους και τα ξεχασμενα απο τους αστροναυτες αντικειμενα , τι ζωντανευει....




ενα απεραντο συμπαν ή ενα καλοφτιαγμενο σκηνικο για αστρονομους??




Μια εισαγωγη για σκεψεις σκορπιες ετοιμες μες τον πανικο τους να αντιμετωπισουν αλλες σκεψεις απο ουλες της ζωής.Ειναι απιστευτο πως η γλωσσα και οι εικονες συνδεουν το φαντασιακο μας με κατι που συνεχως ξεφευγει,το πραγματικο το οποιο διαταρασσει την ιδια του την πραγματικοτητα.




Το πιο δυσκολο πραγμα στη ζωή ειναι να φυγει απο αυτην ενα αγαπημενο σου προσωπο.Να κλεισει τα ματια και να κοιμηθει για παντα.Να ξερεις πως δε θα το ξαναδεις,δε θα το ξανακουσεις,δε θα του ξαναμιλησεις οσο ζεις,εκτος απο τη σκεψη σου,τα ονειρα σου ,την καρδια σου.Στο μυαλο δεν υπαρχουν κανονες θανατου.Η φαντασιωση και η επιθυμια δε σταματουν να αναπαραγονται ποτε.Κανεις δε μπορει να εμποδισει τη σκεψη μου και τις φαντασιωσεις μου...Η γλωσσα δεν κανει το ατομο μοναδικο αλλα για μενα ειναι το μεσο για να φωναξω πως η ζωή ειναι ωραια,ακομα κι οταν κλαιμε πανω απο το μνημα,η ζωη ειναι ομορφη ακομα και μεσα απο το θανατο.Ανθρωποι φευγουν ,ανθρωποι ερχονται,κοιμουνται και ξυπνουν,πεθαινουν και αλλοι γενιουνται...




Εχασα πολλα αγαπημενα προσωπα σε αυτη τη ζωη,που αγαπησα και μαγαπησανε.Για μενα κανενας δεν ''κοιμαται'',ολοι ειναι εδω , ολοι ακομα ζουν και αγωνιζονται να σπασουν τα καγκελα της δικιας τους μοναξιας.Ομως οταν συναντιομαστε στο μυαλο,στη σκεψη,σε μια φαντασιωση τραγουδαμε ''η αγαπη θα ρθει...με ενα ποδηλατο λευκο..''




...............η ΖΩΗ ειναι ωραια..Σαν μια λιμνη που γινεται ολο και πιο κοκκινη καθως ο ήλιος βυθιζεται το απογευμα μεσα της..Την βλεπω να μεταμορφωνεται σε πλακακια κοκκινα απο γρανιτη και χαιρομαι γτ θα μπορω να την περπατησω.Θα μαι θεος που θα μπορω να περπατησω πανω στο νερο ή απλα ενας μαγος?ΤΟ φαντασιακο μου μου λεει πως περπαταω πανω στο νερο ενω η πραγματικοτητα οτι κολυμπαω απλα σ'αυτην.Ποτε βουτηξα δε θυμαμαι.Εγω θυμαμαι τα πλακακια πανω απ το νερο....




Ακομα ΘΥΜΑΜΑΙ οτι ταξιδευα σε δαση με νεραιδες και τρεχουμενα νερα,γοργονες να πετουν ,με νανους με παραξενα καπελα,λοφους με τεραστια μανιταρια,σκουληκια πρασινα να τρωνε τα γερικα δεντρα και βαλτους με ωραια μυρωδια.Ομως η πραγματικοτητα ειναι πως αυτα τα δαση σκοτεινιασαν,οι νεραιδες δεν υπαρχουν,τα μανιταρια ειναι παρασιτα,οι νανοι με αγνοουν,τα σκουληκια δε τρωνε μονο δεντρα και οι βαλτοι βρωμανε.Ετσι λεει αυτη.Και αναρωτιεμαι ρεάλιστης ή ονειροπολος?ΕγΩ ΑΠΛΑ χαιρομαι αυτη τη σμιξη φαντασιακου,γλωσσας ,εικονας και αυτου του κατι που παντα διαφευγει και αναζητα τη ρηξη με τους ''φυσικους κανονες''.Ετσι και με τα αγαπημενα μου προσωπα που μου στερει ο κομπλεξικος θανατος.Εγω τα παιρνω αγκαλια με ολη μου την αγαπη και την αγαπη που ακομα θα ερθει,μαζι με τα ατομα που ζουν και κανουμε βολτες σε αυτα τα δαση..








σαν σημερα,πριν απο ενα χρονο




26 / 06/2008 εκλεισε τα ματια και αποκοιμηθηκε για παντα , ο Κυριακος ,22 ετων,αγαπημενος ναυαγος μαζι με μενα σε ομορφα και ασχημα ταξιδια..




αντιο Κυριακο,για παντα θα σαι ενα απο τα ομορφα δεντρα του νησιου αυτου που ναυαγησαμε.




Θα σε θυμομαστε.




Να περνας καλα..













απο κει που εισαι συνεχισε να μας βγαζεις τη γλωσσα...σε μας που ριχνουμε αλατι σε πληγες αλλονων και δε βλεπουμε τις δικες μας..σε μας που αξιζει να μας κοροιδεψεις..


Δευτέρα 8 Ιουνίου 2009

ZERO CLOCK

Στη ζυγαριά του κεφαλιού μου , εβαλα την αξιοπρέπεια μου,ετσι απλα να δω αν κανει υγιεινή διατροφή , μήπως επαθε υποσιτισμό.Νομιζα πως θα την εβρισκα σε αθλια κατασταση,ομως τελικά ήταν σε καλή μορφή.με λίγη γυμναστική θα σφίξει και θα δυναμώσει..
Αυτη η ζυγαριά σήμερα τρίζει με το βαρος πολλων προιοντων.Θελει λαδι.Ολη μερα ζυγίζει και ζυγίζει και βγαζει τιμες για το καθενα.,Το μονο που δεν ζυγίζει,ειναΙ τον χρονο.
Σημερα ανεβηκαν οι τιμες..η κριση επηρεασε και τα αισθηματα.
Σημερα η αξιοπρεπεια,η τιμη,η αγαπη,ο νους,ο ερωτας,η υπομονη,η ηρεμια,το παθος,η καλοσυνη,η ευαισθησια,τα ονειρα...εχουν γινει πανακριβα..
Ακομα και η ζωή εχει γίνει πανακριβη/Για να ζήσω σήμερα πρεπει να βγάλω κάρτα μέλους ανθρώπινης ζωής..Ολοι πληρώνουν για να ζουν αλλα ολοι δεν αντεχουν να πεθανουν γι αυτα που πιστευουν.
Κι αναρωτιεμαι ξανα,οπως κανω σχεδον παντα , τι ειναι πιο σημαντικο στη ζωή που πληρώνεις..Να παλευεις για την αναγνωριση της αξιοπρεπειας σου ή να ζεις με το φοβο να χασεις τα αγαπημενα σου προσωπα..Ετσι κι αλιως και τα δυο ειναι πληρωμενα..Την πρωτη μας την καταπατουν με καθε τροπο,πρωτα απολα το κανουμε εμεις οι ιδιοι..και το δευτερο μας το κλεβει ο εγωισμος και ο θανατος.

Η λυση ειναι η απαλλοτροιωση?Τοτε ας κλεψουμε απ τα ραφια λιγη αξιοπρεπεια,λιγη αγαπη,λιγο ανθρωπισμο,αρκετο ερωτα και οτι περνει το ματι μας ,που πιστευουμε οτι χρειαζομαστε...ΑΑΑ να μη ξεχασουμε να παρουμε τη ζωή μαζι μας.
Με προσοχή ομως γιατι ο χωρος φρουρειτε απο καμερες , γυαλινα ματια και αδεσποτα λογια..και ενας δημιος σε μια εξεδρα να περιμενει..Και στη πλατεια της αγορας , τα ρολογια να δειχνουν ωρα μηδεν..γΙΑτι ο χρονος δε μετρα τιμες κι αισθηματα, απλα δε ζυγίζει τιποτα,ειναι ο συνομοτης του δημαρχου και η αιτια που ο δημιος τριβει τα χερια του.
Αγαπαω ομως εγώ..αγαπαω και τρεμω τη ωρα και τη στιγμή που θα πρεπει να πληρωσω.Δε εχω χρημα για ξοδεμα,ισα ισα για να ζησω..Ομως εγω κανω το χρονο φιλο μου,ετσι απο συμφερον και του πουλαω παραμυθια..γιατι απλα δε εχω αγαπη για να πουλησω και να παρω ανταλλαγμα ''ενα ψωμι και ΕΛΑΧΙΣΤΟ νερο''.πΕΙΤΕ ΜΕ ΑΧΑΡΙΣΤΗ.δε δουλευω για ψιχουλα.ΔΕ ΓΟΥΣΤΑΡΩ ΝΑ ΔΟΥλΈΥΩ για τα αισθηματα μου και ημων .θελω να καλλιεργω εγω την τροφη μου,μα ουτε χωμα μου αφησαν οι αρχες.

Θελω να αγαπω απλα ,ΝΑ ΟΝΕΙΡΕΥΟΜΑΙ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ και χωρις να δινω ΕΞΗΓΗΣΗ για το περιεχομενο του ονειρου μου..Ευπροσδεκτος ειναι αυτος που γουσταρει να ανεβει στο αεροστατο μου,ΧΩΡΙς το φοβο να πεσει ,να τρυπησει το καλαθι 'η η φωτια στη μεση να καψει τα σκοινια.Αυτος που φοβαται δε ξερει να πεταει..Αν πεσω,επεσα.
Πλεον τα αισθηματα μας εχουν γινει απο φρεσκα προιοντα ,σε κατεψυγμενα..Εκτος απο απαλλοτροιωση ας τα καψουμε,να εκραγουν τα ψυγεια και ο παγος να λιωνει στη μεση του δρομου μεσα στο καμινι του καλοκαιριου..

Τωρα παω να λαδωσω τη ζυγαρια μου.Εχω ακομα δουλεια,Μου χει σπασει τα νευρα..

Τετάρτη 3 Ιουνίου 2009

σιωπηλή κραυγή



αναρωτιέμαι , αφου η αγαπη λεγεται αγαπη, γιατί να ποναει τοσο μερικές φορές..


πως ο πονος , μετατρέπεται σε πόνο ωρίμανσης..


πως ο πονος ενος τραυματος, ή μιας μεγάλης πληγής να γίνεται μασκα στο προσωπο για καμουφλαζ..


οταν πονας και ενω θελεις να ουρλιάξεις , καταπινεις και καταπινεις για να φανεις δυνατος..αραγε αυτο σε κανει να ξεχνας τον πόνο? η απλα να τον κανεις χειροτερο οταν ξεμενεις μονος σου..



μήπως ο πονος εχει χιλιάδες ερωτηματικα???? ή απλα είναι η απαντηση στο δικο σου μεγάλο ερωτημα....


....και αναρωτιεμαι , ποτε ο πονος της ωριμανσης , μετατρεπεται σε πονο οδύνης..


και πως η οδυνη γινεται προσωπο ,κοκκινο , πρισμενο, ετοιμο να εκραγει..


ή μηπως ειναι ενας κυκλος ,που οσο καταπινεις και αναπνεεις ,ειναι σαν ανεμος που χορευει το κριθαρι...(?)
ή απλα ενα ποιημα που μένει χωρίς τελος ...... (?)