αυτός ο Δεκεμβρης...

όλοι οι μήνες μετρούν τις μέρες τους..
όλους τους μήνες ξέρουμε τις δουλιές μας..
αυτό το μήνα που λέγεται δεκέμβριος ξέρουμε πολύ περισσότερα
...ξέρουμε τα πάντα...
πλέον όλες οι μέρες δε μπορούν να μετρηθούν..έμειναν στάσιμες σε μια μέρα..
6.12.2008
15 χρονών νεκρός....
παιδι νεκρό.....
παιδια νεκρα.....
ανθρωπος νεκρός...
άνθρωποι νεκροί....

δολοφονίες,δολοφονίες,δολοφονίες
δολοφόνοι,δολοφόνοι,δολοφόνοι...
αυτός ο μήνας είναι δικός μας γιατί κρατάμε τον Αλέξη και τους εαυτόυς μας σε όλους τους μήνες,σε όλα τα ρολόγια,σ κάθε τοίχο,σε κάθε σπασμένη κάμερα,σε κάθε καμένη τράπεζα,σε κάθε συνείδηση...ζωντανους..είμαστε ζωντανοι..
γιατι στο δρόμο γενιούντε οι συνειδήσεις..
αυτος ο δεκεμβρης και ο καθε δεκεμβρης,η καθε μερα,η καθε ωρα ειναι για μας
15 χρονων ζωντανος....

γιατι όπως και τα υλικά έτσι και οι ζωές σπάνε..όπως τους καρπούς των δέντρων που πεφτουν κατω στο εδαφος και σπανε...όμως γίνονται λίπασμα και τροφή για το δεντρο...
και το δέντρο
μεγαλώνει.....
φουντώνει.....
ανθίζει...............

Μαυρη τρυπα

είναι τώρα που ο χρόνος γίνεται μια τρύπα στο έδαφος
είναι τώρα που η γη το έχει πάρει είδηση οτι κτυπήθηκε
είναι τώρα που όλα μοιάζουν τόσο μικρά
είναι τώρα που δε φτάνω να βουρτσίσω τα δόντια μου
είναι τώρα που παραδέχομαι τη μπόχα μου
είναι τώρα που εσύ κ εγώ γίναμε σχεδόν ιδιοι
είναι τώρα που η μάνα σου ξερνά από τη κούραση
είναι τώρα που τα δεντρα ειναι μπλε με μωβ αποχρωση
είναι τώρα που το τώρα μετακινήθηκε απο το χθες
είναι τώρα που το τώρα κόλλησε στο χθες
είναι τώρα που το τώρα αλλαξε απο το τώρα
είναι τώρα που το τώρα γίνεται σήμερα
είναι τώρα που το τώρα γίνετε αύριο

είναι το τώρα που εγινε αύριο...
είναι το τώρα που γίνεται πάντα...

είναι τότε που εβλεπα τη θάλασσα..